نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

دانش آموختۀ دکتری تاریخ علم دورۀ اسلامی، گروه تاریخ علم، پژوهشکده مطالعات فلسفی و تاریخ علم، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ایران.

چکیده

جغرافیای ریاضی از جمله علومی است که در تاریخ علم دورۀ اسلامی تا قرن پنجم قمری/ یازدهم میلادی شکلی مستقل و مدون ندارد و به‌صورت پراکنده، عمدتاً در آثار نجومی و علم هیئت قابل پیگیری می‌باشد. کتاب تحدید نهایات الأماکن لتصحیح مسافات المساکن ابوریحان بیرونی (362- بعد از442ق/ 973/ 1048م) نخستین مورد در این زمینه در تمدن اسلامی می‌باشد که تقریباً تمام مؤلفه‌های جغرافیای ریاضی بر اساس داده‌های رصدی وی در آن گنجانده شده است. یکی از این مؤلفه‌های اصلی تعیین مختصات جغرافیایی مواضع مختلف می‌باشد که شامل طول و عرض است که در این اثر به‌خوبی مورد پژوهش قرار گرفته است. هدف این پژوهش بررسی روش‌های محاسبۀ عرض جغرافیای مواضع مختلف در کتاب تحدید ابوریحان بیرونی است. وی عمدتاً به سه روش مختلف عرض مکان‌ها را با استفاده از قاعده‌های کلی و قابل‌تعمیم مورد بررسی خود قرار داده است که اگرچه در برخی موارد شکل کاملاً نوآورانه‌ای ندارند، اما از لحاظ روش ارائه در تاریخ علم دورۀ اسلامی بسیار حائز اهمیت می‌باشند.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

عنوان مقاله [English]

methods of calculating the latitude of the earth's dispositions in the book of Determining the ends of the places to correct the distances of the dwellings Tahdid Nih ̅aya ̅t Al- Ama ̅kin by Abu ̅ al-Rayha ̅n al-Bi ̅ru ̅ni ̅

نویسنده [English]

  • Farshad Karamzadeh

PhD in History of Science in the Islamic Course, Department of History of Science in the Islamic era, Research Institute of Philosophical Studies and History of Science, Institute of Humanities and Cultural Studies, Tehran, Iran.

چکیده [English]

Mathematical geography is one of the sciences that does not have an independent and codified form in the history of Islamic science up to the fifth AH /eleventh century AD and it could be traced in a scattered manner, mainly in astronomical works and the science of the board. Tahdid, Ab  al-Rayh n al-B r n 's book is the first case in this field in Islamic civilization, in which almost all the components of mathematical geography are included based on his observational data. One of these main components is determining the geographical coordinate of different positions, which includes latitude and longitude, that has been well researched in this work. The goal of this research is analyzing approaches in calculating latitude of various positions in Tahdid, the book of al-B r n . He has studied the width of different places in three different ways, using general and generalizable rules, which, although in some cases, are not completely innovative; But in terms of presentation method in the history of science in the Islamic era, are very important.
 

کلیدواژه‌ها [English]

  • Bi ̅ru ̅ni ̅
  • The book of Tahdid
  • geography
  • Mathematical geography
  • geographic latitude
آملی، شمس‌الدین محمد بن محمود (1377). نفائس‌الفنون فی عرایس العیون، ج 3، تهران: کتابفروشی اسلامیه.
اخوان‌الصفاء (1376). رسائل اخوان الصّفا و خلّان الوفاء، ج 2، بیروت: دارصادر.
بیرونی، ابوریحان (1878م). الآثارالباقیه عن القرون‌الخالیه، به ‌کوشش ادوارد زاخائو، لایپزیک: اتو هاراسویتس.
---------- (1934م). التفهیم لاوائل صناعة التنجیم، به ‌کوشش رمزی رایت، لندن: دانشگاه آکسفورد.
---------- (1316-1318). به‌ کوشش جلال‌الدین همایی، تهران: انجمن آثار ملی.
---------- (1948م). استخراج الاوتار، حیدرآباد دکن: دائره­المعارف العثمانیه.
---------- (1962م). تحدید نهایات الأماکن لتصحیح مسافات المساکن، به ‌کوشش بولگاکف، قاهره: معهد تاریخ العلوم العربیه و الإسلامیه (تجدید چاپ در الجغرافیا‌ الإسلامیة) (1993)، به‌ کوشش فؤاد سزگین، ج 25، فرانکفورت: معهد تاریخ العلوم العربیه و الإسلامیه.
---------- (1352). ترجمۀ احمد آرام، تهران: دانشگاه تهران.
---------- (1887م). تحقیق ماللهند، به ‌کوشش ادوارد زاخاو، لندن. (تجدید چاپ در الجغرافیا الإسلامیه) (1993م)، به ‌کوشش فؤاد سزگین، ج 10، فرانکفورت: معهد تاریخ العلوم العربیه و الإسلامیه. 
---------- (1371). فهرست کتاب‌های رازی و نام‌های کتاب‌های بیرونی (و المشاطه لرساله الفهرست)، به ‌کوشش و تصحیح مهدی محقق، تهران: دانشگاه تهران.
---------- (1954-1956م).  قانون مسعودی، ج 3، حیدرآباد دکن: دائره­المعارف العثمانیه.
طاش کپری‌زاده، احمدبن مصطفی (1968م). مفتاح السّعادة و مصباح السیادة (فی موضوعات العلوم)، تحقیق کامل بکری و عبدالوهاب ابوالنور، ج 1، بیروت: دارکتب حدیث.
قربانی، ابوالقاسم (1346). «ابوالفضل هروی ریاضی‌دان و منجم ایوانی» ماهنامۀ آریانا، ش 271، صص 21-20.
کرامتی، یونس (1383). «بیرونی، ابوریحان محمد بن احمد» دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، ج 13، زیر نظر سید محمدکاظم موسوی بجنوردی، تهران: بنیاد دایره­المعارف بزرگ اسلامی، صص 403-387.
کرم‌زاده، فرشاد (1397). «مطالعه و بررسی جغرافیای ریاضی در تمدن اسلامی و تبیین جایگاه ابوریحان بیرونی در این زمینه» پایان‌نامه برای دریافت درجۀ دکتری، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
کرم‌زاده، فرشاد؛ قلندری، حنیف و رحیمی، غلامحسین (1398). «تعیین طول جغرافیایی مواضع زمین براساس ماه‌گرفتگی در کتاب تحدید نهایات الأماکن بیرونی» پژوهشنامۀ تاریخ تمدن اسلامی، سال پنجاه و دوم، ش 1، صص 172-157.
---------- (1396). «جغرافیای ریاضی در نخستین آثار نجومی دورۀ اسلامی» مجلۀ تاریخ علم، دورۀ چهاردهم، ش 2، صص 680-678.
گنجی، محمدحسن (1379). «اقلیم» دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، ج 9، زیر نظر سید محمدکاظم موسوی بجنوردی، تهران: بنیاد دایره­المعارف بزرگ اسلامی، صص 691-676.
----------، «جزایر خالدات» دانشنامۀ جهان اسلام، ج 14، زیر نظر غلامعلی حداد عادل، تهران: بنیاد دایره­المعارف بزرگ اسلامی، صص 680-678.
نیک‌فهم خوب‌روان، سجاد، «جزایر خالدات» دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، ج 21، زیر نظر سید محمدکاظم موسوی بجنوردی، تهران: بنیاد دایره المعارف بزرگ اسلامی، صص 646-642.
Brn, A. R., (1973). A Commentary upon kitab Tahdid Niayt Al- Amkin Li Tashh Masft Al Maskin, By E. S. Kennedy, Beirut: American University of Beirut (Reprint in Islamic Geography), (1992) ed. F. Sezgin, vol 27, Frankfurt: Institute for the History of Arabic- Islamic Science at the Johann Wolfgang Goethe University).
Idem (1934). kitb al- tafhm li aw’ il sinat al- tanjm, Ramsay Wright, London: University of Oxford.
Idem (1936). Rasaalato Lelbiruni fi Fehrest Kotobe Mohammad Ibn-Zakarya Razi, Edited by Kraos P, Paris: Pen Printing Press, pp. 4-17.
Boilot, D. J. (1960). “Al-Brn, (Brn), Abu’l-Rayhn Muhammad ibn Ahmad”, The Encyclopaedia of Islam, New Edition vol 1, Leiden: Brill.
Bosworth, C. E.& Pingree, D.& Saliba, G.& Anawati, G.& Blois, F. D.& Lawrwnce, B, B. (1990). “B Rayh”,Encyclopedia Iranica, vol. IV, Routledge, New York: Brill, pp. 274-287.
Hinz, W., (1955). Islamic Masse und Gewichte, Leiden: Brill.
Kennedy, E. S., (1981). ‘‘Al-Brni’’, Dictionary of Scientific Biography, vol 2, New York, Charles Scribner's Sons, pp. 147-158.
Idem (1956). A Survey of Islamic Astronomical Tables, Philadelphia: American Philosophical Society. 
Idem (1987). Geographical Coordinatical of Localitities from Islamic Sources, Frankfort: Institut für Geschichte der Arabisch-Islamischen Wissenschaften.
Idem (1996). “Mathematical Geography”, Encyclopedia of the History of Arabic Science, London/New York: Routledge, vol. I.
Meyerhof, M., (1932). Das Vorwort zur Drogenkunde [Kitāb a-aidala fī'-ibb] des Bērūnī, Berlin: Julius Springer.
Pingree, D. (1970). “The Fragments of the Works of al-Fazārī”, Journal of Near Eastern Studies, 29(2), pp.103-123.
Ptolemy (1998). Almagest, Translated and Annotated by G.J. Toomer, London: Duckworth.
Sarton, G. (1927). introduction to the History of Science, 2vol, Baltimor: Carnegie Institution of Washington, by the Williams and Wilkins Company.
Suter, H., (1900). Die Mathematiker und Astronomen der Araber und iher Werke, Leipzig: Abhandlungen zur Geschichte der mathematischen Wissenschaften. 
Yano,M. (2014).“B”, The Biographical Enceyclopedia of Astronomers, New York: Springer, pp. 233-235.