نوع مقاله : مقاله ترویجی

نویسنده

استادیار گروه تاریخ و تمدن ملل اسلامی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه زنجان، زنجان، ایران.

چکیده

محمد بن جریر طبری مورّخ، مفسّر و فقیه بزرگی بود که در دانش‌های گوناگون دوره‌اش سرآمد بود. او در دوره‌ای می‌زیست که علم نجوم جایگاه ویژه‌ای میان علوم داشت، با‌توجه به اینکه برخی از دانشمندان مسلمان نگرش مثبتی نسبت به علم نجوم نداشتند، بررسی دیدگاه طبری به عنوان یک مفسّر و موّرخ در ارتباط با علم نجوم در پاسخ به این پرسش که او تا چه اندازه از علم احکام نجوم و علم هیئت نجوم در کتاب تاریخی و تفسیری خود بهره برده است، ضروری به نظر می‌رسد. مساله اصلی پژوهش تبیین جایگاه علم نجوم نزد طبری است، یافته‌های پژوهش که به روش توصیفی- تحلیلی صورت گرفته، بیانگر آن است که طبری در هر دو اثر از نجوم و منجمان فراوان سخن گفته‌است. طبری در مقام یک مفسّر ضمن توجه به علم هیئت نجوم تلاش نمود علیرغم سیطره هیئت بطلمیوسی بر محافل علمی دوره‌اش، آیات را طبق آن تفسیر ننماید و در مقام یک مورخ ضمن توجه به علم هیئت نجوم در مقدمه کتابش بدون توجه به چالش‌های دینی در مورد احکام نجوم با همان روش محدّثان به نقل روایات منجمان در این حوزه می‌پردازد، اگرچه تلویحاً این علم را ضمن بیان روایاتی زیر سؤال می‌برد.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

عنوان مقاله [English]

The Position of Astronomy in the Works of Muhammad ibn. Jarir al-Tabari (with Emphasis on Two BooksThe "History of Al-Rossol and Al-Muluk" and "A Tafsir Jame’ Al-Bayan An Tawil al-Qur'an"

نویسنده [English]

  • seyedeh leila taghavi sangdehi

Assistant Professor Department of history and civilization of Islamic nation, faculty of humanities, university of zanjan, zanjan, iran.

چکیده [English]

Muhammad bin Jarir Tabari (224 AH - 307 AH) was a great historian, commentator, commentator, and jurist who excelled in the various sciences of his time. He lived in a period when astronomy had a special place among sciences, of course, this science, some Muslim scientists did not have a positive attitude towards it, so investigate Tabari's view as a commentator and historian in The answer to this question is, to what extent did Tabari use the science of astronomical rulings and the science of astrology in his historical and commentary book? It seems important and necessary. The findings of this research, which was carried out by descriptive-analytical method, show that his most famous works, "Tafseer Jame al-Bayan on Ta'awil al-Qur'an" and "Tarikh al-Rasul wa Al-Muluk", he spoke about astronomy and astrologers. Tabari, as a commentator, in his explanation of "Al-Najm" and "Al-Nujum" in the Qur'anic verses, works in the hadith-Etzali method and pays attention to the science of astronomy, and in the capacity of a historian, while relating "time and history" to the heavenly bodies and without Paying attention to the upcoming religious challenges in "Rules of Astrology" with the same method as the narrators narrate the narrations of astrologers in the courts of kings, caliphs, emirs, and other people, and good information about the place of this science in the Persian society before Islam and Islamic period.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Tabari
  • The science of astrology
  • The science of astronomical rulings
  • The history of Rasul and Al-Muluk
  • The comprehensive interpretation of al-Bayan on the interpretation of the Qur'an
نهج البلاغه.
ابن هشام (1363). السیره النبویه، شرح‌ها مصطفی السّقا، ابراهیم الابیاری قم، انتشارات ایران.
ابن منظور، محمد بن مکرم (1414). لسان العرب، بیروت، دار صادر.
ابن ندیم، محمد (1973). الفهرست، تهران، انتشارات مروی.
بلعمی، محمد (1378). تاریخنامه طبری، تحقیق محمد روشن، تهران، البرز.
بیرونی، ابوریجان (1362). التفهیم لاوائل صناعه التنجیم، تهران، نشر بابک.
بیرونی، ابوریحان (1422). قانون مسعودی، بیروت، دارالکتب العلمیه.
جوینی، مصطفی صاوی (1387). شیوه‌های تفسیر قرآن کریم، مترجم موسی دانش و حبیب روحانی، مشهد انتشارات آستان قدس رضوی، بنیاد پژوهشهای اسلامی.
حموی، یاقوت (1381). معجم الادباء، مترجم عبدالمحمد آیتی، تهران، انتشارات ّسروش.
حیدری، محمد و یوسف فضایی (1372). سیر تکاملی تاریخ قرآن و تفسیر، تهران، نشرمولفین.
رادمنش، محمد (1374). آشنایی با علوم قرآنی، تهران، نشر جامی.
زرین کوب، عبدالحسین (1387). تاریخ ایران بعد از اسلام، تهران، انتشارات امیرکبیر.
زمانی قمشه‌ای، علی (1387). اخترشناسان و نوآوران مسلمان، قم، موسسه امام صادق.
سالم، عبدالعزیز (1391). تاریخ عرب قبل از اسلام، ترجمه باقر صدری نیا، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی.
سلیمی، لطفعلی (1381). کهکشان‌ها در قرآن، قم، انتشارات انصاری.
شهابی، علی اکبر (1383). احوال و آثار محمد بن جریر طبری، تهران، انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.
صادقی تهرانی، محمد (1385). ستارگان از دیدگاه قرآنی، تهران، نشر امید فردا.
ضیف، شوقی (1973). تاریخ الادب العربی، العصر العباسی الثانی، قاهره، دارالمعارف.
طباطبایی، محمد علی (1401). «تفسیر در کشاکش کلام و کیهان‌شناسی، مطالعه موردی «ستون‌های آسمان»، مجله مطالعات قرآنی و فرهنگ اسلامی، سال ششم، شماره 1، صص 51-86.
طبری، محمد بن جریر (بی تا). تاریخ الطّبری، ریاض، بیت الافکار الدولیه.
طبری، محمد بن جریر (1967). تاریخ الامم و الملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت، دار التراث.
طبری، محمد بن جریر (1412). جامع البیان فی تفسیر القرآن (تفسیر الطبری)، بیروت، دارالمعرفه.
طبری، محمد بن جریر (1375). تاریخ طبری، ترجمه ابوالقاسم پاینده، تهران، اساطیر.
عدنان، شریف (2001). من علم الفلک القرآن، بیروت، دار العلم للملایین.
فرهنگستان زبان پارسی (1391). واژه‌نامه کوچک پارسی میانه، تهران، انتشارات فرهنگستان زبان پارسی.
محمدی، ابراهیم (1389). «مقایسه‌ی روش تاریخ‌نگاری طبری و ابن اثیر برپایه‌ی گزارش بیعت امام علی (ع) با ابوبکر»، فصلنامه مسکویه، س5، ش 15، صص 113-129.
محمودی، جلال (1393). «روش تاریخ‌نگاری محمد بن جریر طبری»، فصلنامه تقریب مذاهب اسلامی، سال دهم، شماره 38، صص 32-42.
مسعودی، ابوالحسن علی (1389). التنبیه و الاشراف، مترجم ابوالقاسم پاینده، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی.
معرفت، محمد هادی (1382). تاریخ قرآن، تهران، سمت.
نلّینو، کرلو الفونسو (بی تا). تاریخ نجوم اسلامی، ترجمه احمد آرام، تهران، کانون نشر و پژوهشهای اسلامی.
واقف زاده، شمسی (1389). «بررسی احکام و احوال نجوم در برخی از آیات و روایات»، مجله فدک، سال اول، شماره 2، صص 155-169.
یادنامه طبری (1369). تهران، انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.